Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Teresa Zyglewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz Sędzia del. WSA Maciej Kobak po rozpoznaniu w dniu 21 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta i Gminy Działoszyce od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 15 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SAB/Ke 4/21 w sprawie ze skargi B.S. na bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego przez Burmistrza Miasta i Gminy Działoszyce w przedmiocie naruszenia stosunków wodnych na gruncie oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SAB/Ke 4/21 Wojewódzkiego Sąd Administracyjny w Kielcach na skutek skargi B.S. (skarżąca) na bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego przez Burmistrza Miasta i Gminy Działoszyce w przedmiocie naruszenia stosunków wodnych na gruncie, umorzył postępowanie w zakresie zobowiązania organu do wydania decyzji (pkt I), stwierdził, że Burmistrz dopuścił się bezczynności oraz przewlekłego prowadzenia postępowania, które miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt II), wymierzył Burmistrzowi grzywnę w wysokości 500 złotych (pkt III), przyznał od Burmistrza na rzecz skarżącej sumę pieniężną w kwocie 500 złotych (pkt IV), zasądził zwrot kosztów postępowania (pkt V).
Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się Burmistrz Miasta i Gminy Działoszyce i w skardze kasacyjnej zaskarżając jego pkt II, III, IV i V zarzucił mu naruszenie:
1. art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. oraz art. 35 § 1, § 2, § 3 k.p.a. oraz w zw. art. 15zzs ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych i art. 35 § 5 k.p.a., z uwagi na niezasadne przyjęcie, że Burmistrz Miasta i Gminy Działoszyce dopuści się bezczynności i przewlekłego prowadzenia sprawy, a także art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 1- 4 p.p.s.a. i art. 58 § 1 pkt 1 i 6 oraz art. 58 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 195, 196 ust. 1, 197 ust. 1 pkt 1, art. 16 pkt 47, art. 205, art. 206, art. 191 ust. 1 i art. 234 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne, poprzez rozstrzygnięcie sprawy, która nie należy do kompetencji sądu administracyjnego i brak odrzucenia skargi B.S., pomimo, iż Burmistrz Miasta i Gminy Działoszyce nie jest i nie był organem właściwym do załatwienia sprawy wniosku Pani B.S.;
2. art. 149 § 1 i 1a p.p.s.a. przez błędne przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie przewlekłość postępowania i bezczynność - jeżeli do nich doszło - miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach nie występowało w rażącym stopniu, organ podejmował czynności niezbędne do wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i jednocześnie nie podejmował czynności pozornych, nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy, która była sprawą znacznie skomplikowaną i ostatecznie została przekazana innemu (wyspecjalizowanemu w tego typu sprawach i właściwemu) organowi - Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie S.A.;
3. art. 149 § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a. w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a., przez wymierzenie kary grzywny i przyznanie na rzecz B.S. sumy pieniężnej, opartych błędnie wyłącznie o wysunięty wniosek dotyczący rażącego naruszenia prawa, jak również w sytuacji, gdy nie było przesłanek do nałożenia grzywny, a Skarżąca nie przedstawiła żadnych okoliczności uzasadniających przyznanie żądanej sumy pieniężnej z uwzględnieniem jej funkcji kompensacyjnej, przy czym Sąd I instancji nie uzasadnił nałożenia grzywny i przyznania sumy pieniężnej;