Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Michna (spr.) Sędziowie WSA Renata Czeluśniak WSA Maria Zawadzka Protokolant specjalista Bernadetta Szczypka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2020 r. sprawy ze skargi Rady Miasta Krakowa na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z dnia 4 października 2019 r. nr WN.II.4131.1.38.2019 w przedmiocie rozstrzygnięcia nadzorczego stwierdzającego nieważność uchwały nr 23/502/19 Rady Miasta Krakowa z dnia 28 września 2019 r. w sprawie ustalenia kierunków działania dla Prezydenta Miasta Krakowa dotyczącego prowadzenia działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie profilaktyki ciąż wśród nastolatek, chorób przenoszonych drogą płciową, w tym profilaktyki HIV 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie, 2. zasądza od Wojewody Małopolskiego na rzecz Rady Miasta Krakowa kwotę 780 zł (słownie: siedemset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Pismem z 30 października 2019 r. Rada Miasta Krakowa zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z 4 października 2019 r., nr WN-11.4131.1.38.2019 stwierdzające nieważność uchwały nr XXIII/502/19 Rady Miasta Krakowa z dnia 28 sierpnia 2019 r. w sprawie ustalenia kierunków działania dla Prezydenta Miasta Krakowa dotyczących prowadzenia działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie profilaktyki ciąż wśród nastolatek, chorób przenoszonych drogą płciową, w tym profilaktyki HIV. Strona skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów:
- art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 506 z późn. zm.) poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że przepis ten nie przyznawał radzie gminy kompetencji do podjęcia uchwały kierunkowej w sprawie prowadzenia działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie profilaktyki ciąż wśród nastolatek, chorób przenoszonych drogą płciową, w tym profilaktyki HIV,
- art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez jego zastosowanie w sprawie pomimo braku podstaw faktycznych i prawnych,
- art. 16 ust. 2 Konstytucji RP poprzez naruszenie zasady samodzielności gminy, przez pozbawienie przez Wojewodę Rady Miasta Krakowa decydowania o kierunkach działań Prezydenta, które to uprawnienie wynikało z art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym, a tym samym naruszenie granic ingerencji władz publicznych w sferę konstytucyjnych wolności.
Skarżący organ wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego.
W uzasadnieniu skargi Rada Miasta wskazała na normę kolizyjną w postaci art. 18 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, z domniemania właściwości rady "we wszystkich sprawach pozostających w zakresie działania gminy" wywodząc, że rada gminy podejmuje działania związane ze stanowieniem lub kontrolą i nie może podejmować czynności ze sfery wykonawczej, narażając się w przeciwnym razie na zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady podziału organów gminy na stanowiące i wykonawcze. Rada podniosła, że art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym wyznaczał zakres delegacji ustawowej dla rady gminy, stanowiąc że do wyłącznej jej właściwości należy ustalanie wynagrodzenia wójta, stanowienie o kierunkach jego działania oraz przyjmowanie sprawozdań z jego działalności. Powołując się na orzecznictwo i judykaturę strona skarżąca wskazała na pogląd, że uchwała rady w tej materii powinna mieć wyłącznie charakter programowy, intencyjny, wytyczający ogólne zasady postępowania. Podniosła, że wymieniony przepis stanowił upoważnienie do wydawania aktów w sferze wewnętrznej działania organów gminy, zawierających wytyczne, zalecenia lub wskazówki dla organu wykonawczego. Podkreśliła, że Rada Miasta wskazała w uchwale jedynie na konieczność zajęcia się przez Prezydenta sprawami mieszczącymi się w zadaniach gminy, a nie wymienionymi wprost w zakresie działania poszczególnych organów gminy. Podjęta uchwała stanowiła więc jedynie wskazówki oraz strategie działania dla Prezydenta Miasta, bez narzucania sposobu realizacji zamierzenia będącego przedmiotem uchwały, o czym świadczyła zarówno merytoryczna zawartość uchwały, jak sformułowania użyte w uchwale.