Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Zalewski, Protokolant Stażysta Marzena Gawron, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 27 czerwca 2006r. przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej B. W. sprawy ze skargi B. P. na decyzję Wojewody z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; 2. zasądza od Wojewody na rzecz B. P. kwotę [...] zł tytułem kosztów postępowania.
Decyzją nr [...] z dnia [...] wydaną z upoważnienia Wojewody na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tj. Dz.U. z 2001 r., Nr 87, poz.960 z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania B. P. od decyzji nr [...] z dnia [...] Naczelnika Wydziału Obsługi Interesantów i Spraw Obywatelskich działającego z upoważnienia Burmistrza Miasta orzekającej o wymeldowaniu jej z pobytu stałego z lokalu przy ulicy M. w Ś., utrzymano zaskarżoną decyzję w mocy.
W uzasadnieniu decyzji podano, że organ I instancji orzekł o wymeldowaniu B. P. z pobytu stałego z lokalu przy ulicy M. w Ś. z uwagi na spełnienie przesłanek zawartych w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
Od decyzji tej odwołanie wniosła B. P. podnosząc, że lokalu nie opuściła dobrowolnie, tylko została do tego zmuszona.
Po rozpatrzeniu sprawy organ odwoławczy stwierdził, iż zaskarżona decyzja prawa nie narusza. Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, organ administracji na wniosek strony lub z urzędu wydaje decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 2 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Przez opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu należy rozumieć fizyczne nieprzebywanie w lokalu i skoncentrowanie swoich spraw życiowych w innym miejscu, z jednoczesnym zerwaniem związków z dotychczasowym mieszkaniem.
Z powyższego wynika, że organy administracji w sprawie o wymeldowanie obowiązane są do ustalenia czy występuje okoliczność faktycznego opuszczenia lokalu.
Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że B. P. w przedmiotowym lokalu nie zamieszkuje od 2004 r. Fakt ten potwierdza sama skarżąca w swoich zeznaniach złożonych do protokołu przesłuchania z 1 lutego 2005 r. Okoliczność tą potwierdzili również wskazani przez odwołującą się świadkowie oraz przeprowadzona dwukrotnie kontrola meldunkowa.
Przeprowadzone przez Prokuraturę Rejonową postępowanie w przedmiocie zaniechania korzystania z mieszkania przy ulicy M., zostało umorzone z powodu braku znamion czynu zabronionego w zaistniałym zdarzeniu. Odwołująca się została pouczona o możliwości dochodzenia roszczenia przywrócenia utraconego posiadania w drodze powództwa cywilnego, jednak tego nie uczyniła. Zatem należało przyjąć, iż pogodziła się z zaistniałą sytuacją i z własnej woli zrezygnowała z zamieszkiwania przedmiotowym lokalu.
Niezależnie od powyższego, w uzasadnieniu podkreślono także, iż zameldowanie jest tylko i wyłącznie potwierdzeniem faktu zamieszkiwania osoby pod wskazanym adresem i z faktu tego zameldowania nie można wywodzić żadnych praw do lokalu.
B. P., zgodnie z ciążącym na niej obowiązkiem meldunkowym powinna dokonać zameldowania w miejscu gdzie aktualnie zamieszkuje i gdzie koncentruje się jej życie osobiste.
Na powyższą decyzję B. P. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, wnosząc o ponowne rozpatrzenie niniejszej sprawy przez sąd. W uzasadnieniu skargi podniosła, iż powodem jej wymeldowania z mieszkania przy ul. M., był konflikt istniejący pomiędzy nią, a jej siostrzenicą i siostrą oraz brak reakcji organów ścigania, do których zwracała się o pomoc w tej sprawie.