Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Guziński Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak (sprawozdawca) Sędzia WSA Marcin Miemiec Protokolant Paulina Białkowska po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 3 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Gminy L.P. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody D. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności § 2 uchwały nr [...] Rady Gminy L. P. z dnia [...] r. w sprawie szczegółowego sposobu konsultacji podejmowanych uchwał w zakresie działalności pożytku publicznego z gminną radą działalności pożytku publicznego lub organizacjami pozarządowymi i innymi organizacjami prowadzącymi działalność pożytku publicznego oddala skargę.
Rozstrzygnięciem nadzorczym nr [...] z dnia [...] Wojewoda D. stwierdził nieważność § 2 uchwały nr [...] Rady Gminy L. P. z dnia [...] r. w sprawie szczegółowego sposobu konsultacji podejmowanych uchwał w zakresie działalności pożytku publicznego z gminną radą działalności pożytku publicznego lub organizacjami pozarządowymi i innymi organizacjami prowadzącymi działalność pożytku publicznego jako naruszającego w sposób istotny art. 7 Konstytucji RP i art. 5 ust. 5 ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Wojewoda D. wskazał, że zgodnie z normą kompetencyjną zawartą w art. 5 ust. 5 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego otrzymał kompetencję do uchwalenia szczegółowego sposobu konsultowania z radami działalności pożytku publicznego lub organizacjami pozarządowymi i podmiotami wymienionymi w art. 3 ust. 3 projektów aktów prawa miejscowego w dziedzinach dotyczących działalności statutowej tych organizacji. Natomiast w opinii organu nadzoru Rada Gminy L. P. powołując się na powyższy przepis upoważniający w § 2 uchwały z dnia [...] r. zmodyfikowała normę kompetencyjną poprzez ograniczenie uprawnienia organizacji pozarządowych i podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, do uczestniczenia w przeprowadzanych konsultacjach tylko do czasu, kiedy nie zostanie powołana gminna rada pożytku publicznego. W opinii Wojewody D. taka redakcja § 2 uchwały z dnia [...] r. zaprzecza ratio legis ustawodawcy, gdyż zmierza do ograniczenia lub całkowitego pozbawienie możliwości konsultowania z organizacjami pozarządowymi i podmiotami, wymienionymi w ustawie, wskazanych aktów prawnych, w przypadku powołania gminnej rady pożytku publicznego. Treść powyższego paragrafu wskazuje, że uprawnienie to będzie przysługiwało tylko i wyłącznie gminnej radzie pożytku publicznego - od czasu jej powołania. Z tego powodu zdaniem organu nadzoru takie działanie Rady Gminy L. P. zakwalifikować należy jako istotne naruszenie prawa.
W skardze na wyżej powołane rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody D., Wójt Gminy L. P. wniósł o jego uchylenie w całości oraz o obciążenia Wojewody D. kosztami postępowania. Zarzucił, że organ nadzoru błędnie zinterpretował treść § 2 uchwały z dnia [...] r. Skarżący wskazał na konstrukcję gramatyczną przepisu art. 5 ust. 5 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie i podkreślił, że ustawodawca upoważnił organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego do określenia, w drodze uchwały, szczegółowego sposobu konsultowania z radami działalności pożytku publicznego lub organizacjami pozarządowymi określonych projektów aktów prawa miejscowego.
Wójt Gminy L. P. stwierdził, że prawodawca zastosował w przepisie spójnik rozłączny lub czyli spójnik łączący dwa zdania lub ich część, których treść wyklucza się wzajemnie, co w opinii skarżącego oznacza, że ustawodawca świadomie wskazał dwa rodzaje podmiotów, z którymi mają być prowadzone konsultacje: radę działalności pożytku publicznego lub organizacje pożytku publicznego w sytuacji, gdy nie zostanie powołana rada. Wójt przypomniał, że w skład rady wchodzą przedstawiciele organizacji pożytku publicznego i jego zdaniem utrzymanie obowiązku konsultacji z organizacjami pożytku, gdy powołana zostanie rada byłoby niecelowe i nielogiczne. Wykładnia dokonana przez organ nadzoru prowadzi do zanegowania racjonalności prawodawcy, do przyjęcia, że w ramach jednego przepisu należy wystąpić o opinie do dwóch "podmiotów"; rady i organizacji pożytku publicznego. W ocenie skarżącego zamiarem ustawodawcy było wyeliminowanie takiej sytuacji, w której uzyskuje się dwie opinie, czasami sprzeczne, od - praktycznie tych samych organizacji pozarządowych.