Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Golat Sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 11 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi W. W. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2017 r. [...] w przedmiocie zwrotu pisma: oddala skargę
I. Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej także "Sądu") postanowieniem z dnia [...] września 2016 r. nr [...] (dalej także "zaskarżonym postanowieniem") Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej także "Minister"), po rozpatrzeniu zażalenia W. W. (dalej także "skarżącego") na postanowienie Wojewody [...] (dalej także "Wojewody") z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...], zwracające skarżącemu podanie z dnia 14 stycznia 2015 r. w sprawie przyznania pomocy finansowej i naprawienie szkód wyrządzonych w jego gospodarstwie rolnym w związku z funkcjonowaniem odlewni żeliwa - utrzymał postanowienie Wojewody w mocy.
II. Stan sprawy, poprzedzający wydanie przez Ministra zaskarżonego obecnie postanowienia z dnia [...] września 2016 r., przedstawia się następująco:
1. Postanowieniem z dnia [...] lipca 2016 r. Wojewoda zwrócił skarżącemu wniosek dotyczący przyznania pomocy finansowej i naprawienie szkód wyrządzonych w jego gospodarstwie rolnym o dnia 25 kwietnia 1988 r. w związku z funkcjonowaniem odlewni żeliwa, zawarty w piśmie z dnia 14 stycznia 2015 r.
W/w postanowienie zapadło w następstwie wydania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w [...] wyroku z dnia [...] maja 2016 r., sygn. akt [...], stwierdzającego bezczynność Wojewody w załatwieniu w/w wniosku skarżącego.
Uzasadniając w/w orzeczenie, WSA w [...] wskazał w szczególności, co następuje:
(-) Wojewoda ustalił, że toczyło się już postępowanie w sprawie odszkodowania, które zostało skarżącemu przyznane przez Sąd Okręgowy wyrokiem z 2011 r. Skarżący jednak domaga się ponownie odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Wojewoda prawidłowo poinformował skarżącego pismem z dnia 8 maja 2015 r., że są to roszczenia cywilnoprawne i ich dochodzenie jest możliwe tylko przed sądem powszechnym.
(-) W szczególności w judykaturze nie budzi wątpliwości, że od dnia 1 września 2004r., tj. wejścia w życie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2004 Nr 162, poz.1692), która uchyliła m.in. art. 160 k.p.a., właściwe do dochodzenia odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez delikt administracyjny, który powstał przed tym dniem, są wyłącznie sądy powszechne. Zatem o odszkodowaniu przysługującym od organu, który wydał wadliwą decyzję nie orzeka już organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia art. 156 § 1 k.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 18 marca 2014r., sygn. akt I OSK 2209/12). Stanowisko to potwierdza też uchwała Sądu Najwyższego podjęta w pełnym składzie Izby Cywilnej z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt III CZP 112/10 (publ. OSNC 2011 r. nr 7-8, poz. 75).
(-) Niezależnie od powyższego, Wojewoda nie mógł poprzestać wyłącznie na poinformowaniu skarżącego o tym fakcie. Zgodnie bowiem z art. 66 § 3 k.p.a powinien w takiej sytuacji zwrócić skarżącemu podanie w drodze postanowienia, na które służy zażalenie. Art. 66 § 3 k.p.a. stanowi, że jeżeli podanie wniesiono do organu niewłaściwego, a organu właściwego nie można ustalić na podstawie danych podania, albo gdy z podania wynika, że właściwym w sprawie jest sąd powszechny, organ, do którego podanie wniesiono, zwraca je wnoszącemu. Zwrot podania następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie. Unormowanie to ma zastosowanie na etapie wstępnego badania podania. Instytucja zwrotu podania ma na celu uniemożliwienie pozostawienia żądania strony bez jakiejkolwiek reakcji procesowej. Brak wydania postanowienia w przedmiocie zwrotu podania, naraziło organ na zasady zarzut bezczynności, rozumianej jako brak podjęcia przewidzianych prawem działań. Zarówno w literaturze i judykaturze podkreśla się, iż dla oceny zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu. (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 10.09.2004 r. w spr. I SAB 287/03 LEX nr 156902, T. Woś (w:) T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Postępowanie administracyjne, "Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis" Warszawa 2004, s. 84).