Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 7 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi R. K. na bezczynność Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w R. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności; 2) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3) umarza postępowanie sądowe w pozostałym zakresie; 4) zasądza od Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w R. na rzecz skarżącego kwotę 100 złotych (słownie: sto złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia 20 listopada 2015 roku R.K. zwrócił się do Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w R. o udostępnienie dokumentów, a mianowicie zanonimizowanych protokołów z wywiadów środowiskowych przeprowadzonych od 7 do 11 września 2015 r.
Pismem z dnia 26 listopada 2015 r. Dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej w R. zobowiązał R. K. do wykazania w terminie 14 dni, iż udzielenie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.
R.K. nie udzielił odpowiedzi na to pismo.
Pismem z dnia 21 grudnia 2015 r. R.K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Domagał się zobowiązania Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w R. do wydania decyzji w sprawie w terminie tygodnia od otrzymania akt sprawy z Sądu oraz zasądzenia kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skarżący wskazał, że nie odpowiedział na wezwanie organu, albowiem uważał, że w jego wniosku nie chodzi o informację przetworzoną. Wskazał, że w tej sytuacji organ powinien wydać decyzję odmawiającą udostępnienia informacji, co umożliwiłoby zweryfikowanie jego decyzji przez organ odwoławczy i Sąd. Skarżący nadmienił, że do dnia złożenia skargi organ nie wydał decyzji, a zatem pozostaje w bezczynności.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej w R. wniósł o jej oddalenie.
W uzasadnieniu organ wskazał, że skarżący R.K. począwszy od dnia 04 listopada 2015 r. zwraca się do organu z różnymi wnioskami o udostępnienie informacji publicznej dotyczącymi m.in. wykształcenia Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej; zanonimizowanych protokołów z wywiadów środowiskowych; czy pracownicy korzystają z samochodu służbowego; ilości przeprowadzonych wywiadów środowiskowych przez pracowników, zanonimizowanych wywiadów środowiskowych przeprowadzonych przez wskazanego pracownika przez skarżącego; średnich miesięcznych wynagrodzeń pracowników organu, kierowników działów oraz radcy prawnego organu; wykazu osób zatrudnionych w organie; skanu faktur za telefon służbowy, którym dysponuje organ; skanu legitymacji służbowych wydanych pracownikom organu, itp. W sumie w okresie od dnia 04 listopada 2015 r. do dnia 04 stycznia 2016 r. skarżący złożył 37 wniosków o udostępnienie informacji publicznej. Dalej organ zaznaczył, że w odpowiedzi na przedmiotowy wniosek, pismem z dnia 26 listopada 2015 r., zwrócił się do skarżącego o wskazanie szczególnego interesu publicznego w udostępnieniu informacji publicznej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący pomimo zakreślonego terminu nie wykazał szczególnego interesu publicznego w udostępnieniu informacji publicznej. Stąd też organ po zbadaniu sprawy uznał, że udzielenie informacji nie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego i dlatego w dniu 31 grudnia 2015 r. wydał decyzję o odmowie udostępnienia informacji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej w skrócie: "P.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a P.p.s.a., w tym aktów i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W piśmiennictwie i judykaturze przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy prowadził postępowanie jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. T. Woś, H. Knysiak-Molczyk i M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2005, s. 86; por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 stycznia 2010 r. o sygn. akt IV SAB/Wr 66/09; wyrok NSA z dnia 20 lipca 1999 r. o sygn. akt I SAB 60/99; publ. OSP 2000, nr 6, poz. 87). Wyjaśnić również należy, że celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia z jakich powodów określony akt, czy czynność nie została dokonana przez organ. Przy czym Sąd bierze pod uwagę stan sprawy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Skarga na bezczynność organu ma bowiem na celu przede wszystkim wymuszenie na organie administracji załatwienia sprawy. W świetle powyższego dla uznania bezczynności organu konieczne jest ustalenie, że organ administracji był zobowiązany, na podstawie obowiązujących przepisów prawa, do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to nie podejmuje działań mających na celu uczynienie zadość temu obowiązkowi.