Dnia 8 stycznia 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2014 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 1631/13 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 27 września 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że M. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Obrony Narodowej nr [...] z dnia [...] czerwca 2013 r. w przedmiocie zwolnienia ze służby ze służby wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku Skarżący podał, że wykonanie powyższej decyzji stanowiłoby dla niego nieodwracalne skutki prawne.
Wskazując na powyższe Sąd pierwszej instancji stwierdził, że Skarżący nie uprawdopodobnił w sposób wystarczający, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, rozumianych jako szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona stronie przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego, czy też trudniejsze, niż zwykle w tego rodzaju przypadkach.
Zdaniem tegoż Sądu, Skarżący nie wyjaśnił na czym miałyby polegać "nieodwracalne skutki prawne". Stąd też w uzasadnieniu podkreślono, że Sąd nie może domyślać się woli strony.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł M. W.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a. sąd może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżanego aktu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Obowiązek wykazania, że zachodzą warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania określonego aktu ciąży na stronie składającej wniosek w trybie powołanego przepisu. Uzasadnienie wniosku powinno zaś odnosić się do konkretnych okoliczności. Nie jest wystarczające powtórzenie we wniosku treści przepisu. Rzeczą Sądu jest zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają - lub nie - za wydaniem postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Przy takim badaniu wniosku i argumentów strony Sąd może dodatkowo rozważyć z urzędu, czy nie zachodzą inne okoliczności uzasadniające wniosek. Brak uzasadnienia wniosku uniemożliwia zatem jego merytoryczną ocenę (por. niepubl. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 16 kwietnia 2004 r., sygn. akt OZ 22/04; z dnia 20 lipca 2004 roku, sygn. akt OZ 214/04; z dnia 19 października 2010 r., sygn. akt II OZ 905/12; z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II OZ 408/13).
Należy przy tym mieć na uwadze, że skoro ustawa przyznaje stronie prawo do wystąpienia do sądu z takim wnioskiem, uzależniając możliwość udzielenia tej stronie ochrony tymczasowej od wystąpienia choć jednej z dwóch wskazanych w powołanym przepisie przesłanek, to obowiązkiem strony jest wskazanie we wniosku okoliczności na poparcie spełnienia przynajmniej jednej z tychże przesłanek. Decyzja o skorzystaniu z możliwości ubiegania się o udzielenie ochrony tymczasowej należy do strony postępowania, jednakże powinna ona mieć świadomość, że uprawnienie to wiąże się z obowiązkiem uzasadnienia wniosku, poprzez poparcie go stosownymi twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2007 r., II FZ 338-339/07).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżone postanowienie analizuje w wystarczający sposób złożony przez Skarżącego wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
W rozpoznawanej sprawie skarżący we wniosku nie wskazał żadnych konkretnych argumentów, uzasadniających wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a. Tymczasem to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek uzasadnienia wniosku tak, aby przekonać sąd, co do zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. Zawarty w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji ograniczał się tylko do wskazania, że wykonanie decyzji stanowiłoby dla Skarżącego nieodwracalne skutki prawne. Tak sformułowany wniosek nie jest wystarczający w zakresie uzasadnienia wystąpienia przesłanek do wstrzymania wykonania aktu.
Tym samym prawidłowo odmówiono wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, ponieważ Skarżący nie wykazał, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. To obowiązkiem strony było sprecyzowanie we wniosku o wstrzymanie wykonania postanowienia okoliczności wskazujących na zaistnienie przesłanek określonych w art. 61 § 3 P.p.s.a.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 184 P.p.s.a. w zw. z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.