Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Randak, po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. R. na uchwałę Rady Miasta Gliwice z dnia 23 lipca 2015 r. nr VIII/168/2015 w przedmiocie wyboru metody ustalania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalania wysokości tej opłaty w kwestii wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi p o s t a n a w i a przywrócić termin do wniesienia skargi
Postanowieniem z dnia 16 sierpnia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę P. R. na uchwałę Rady Miasta Gliwice z dnia 23 lipca 2015 r. nr VIII/168/2015 w przedmiocie wyboru metody ustalania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalania wysokości tej opłaty. W uzasadnieniu wskazano, że skarga została wniesiona po terminie, albowiem wobec jej złożenia bezpośrednio do sądu została przekazania organowi w dniu 7 czerwca 2016 r., podczas gdy termin do jej wniesienia upłynął w dniu 6 czerwca 2016 r.
Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącemu w dniu 1 września 2016 r.
Pismem z dnia 4 września 2016 r., uzupełnionym w dniu 23 grudnia 2016 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wskazując, że skarga została przyjęta przez Sąd w dniu 3 czerwca 2016 r., tj. przed upływem terminu do jej wniesienia, zaś skarżący nie ponosi odpowiedzialności za to, że Sąd przekazał ją dopiero w dniu 7 czerwca 2016 r. Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku wskazano, że skarżący jest osobą schorowaną poruszającą się na wózku inwalidzkim.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016, poz. 718 ze zm.), zwanej dalej: P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Z kolei w myśl art. 87 § 1 i 2 P.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, uprawdopodobniając okoliczności wskazujące na brak winy w tym uchybieniu. Zgodnie z art. 87 § 3 P.p.s.a., wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi. Przy czym stosownie do art. 87 § 4 P.p.s.a. równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Odnosząc tę regulację do rozpatrywanej sprawy, należy uznać, iż wniosek o przywrócenie terminu został wniesiony we wskazanym terminie siedmiodniowym. Trzeba bowiem stwierdzić, iż przyczyna uchybienia terminu ustała w niniejszej sprawie w dniu 1 września 2016 r., tj. w dacie doręczenia skarżącemu odpisu postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 sierpnia 2016 r. w przedmiocie odrzucenia skargi.
Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi został złożony w dniu 4 września 2016 r., a więc przed upływem terminu, o którym mowa w art. 87 P.p.s.a. Dopełniono ponadto uchybionej czynności.
Zaistniała sytuacja daje zatem możliwość dokonania merytorycznej oceny wniosku w świetle istnienia przesłanki braku winy w uchybieniu terminu.
W tych ramach należy podkreślić, iż zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się bardzo rygorystyczne kryteria oceny postawy osoby, która dokonała czynności procesowej po terminie (por. poglądy przytoczone przez B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, 8 wydanie, Warszawa 2006, s. 334 i n.). W orzecznictwie utrwalił się pogląd, iż od strony dokonującej czynności procesowej wymagać należy zachowania szczególnej staranności przy jej dokonywaniu (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 2003 r., sygn. akt II SA 4162/01, Palestra 2004, nr 1, s. 225). Oceny w tym zakresie dokonuje się poprzez przyjęcie kryteriów idealnego wzorca osoby należycie dbającej o swoje interesy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1972 r., sygn. akt II CRN 448/71, OSPiKA 1972, nr 7-8, poz. 144). W związku z powyższym "przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa" (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2000 r., sygn. akt I SA/Gd 560/00, niepubl.; por. również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 maja 1997r., sygn. akt SA/Sz 630/96, LEX nr 30748). Kryteria oceny braku winy są zatem sformułowane surowo. W literaturze i orzecznictwie podkreśla się, iż "o braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia. (...) W konsekwencji więc brak winy w uchybieniu terminu możemy przyjąć tylko wtedy, gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku" (E. Iserzon, J. Starościak, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, teksty, wzory i formularze, wydanie IV, Warszawa 1970, s. 136; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2002 r., sygn. akt V SA 793/02, Monitor Prawniczy 2002 r., nr 23, s.1059).
W niniejszej sprawie wniosek skarżącego zawiera uzasadnione podstawy. Z akt sprawy wynika bowiem, że skarga w niniejszej sprawie została złożona bezpośrednio w sądzie w dniu 3 czerwca 2016 r., zaś zarządzenie Przewodniczącego Wydziału I z dnia 6 czerwca 2016 r. o przekazaniu sprawy organowi na podstawie art. 54 § 2 p.p.s.a. w sprawie I KO/Gl 43/16 zostało wykonane w dniu 7 czerwca 2016 r. Jednocześnie termin do wniesienia skargi upływał skarżącemu w dniu 6 czerwca 2016 r. Gdyby zatem zarządzenie Przewodniczącego Wydziału I z dnia 6 czerwca 2016 r. w sprawie I KO/Gl 43/16 zostało wykonane niezwłocznie, tj. w tym samym dniu, w którym wydano zarządzenie o przekazaniu sprawy na podstawie art. 54 § 2 p.p.s.a. skarga wniesiona byłaby w terminie. Powyższe wskazuje, że do wniesienia skargi z uchybieniem terminu do jej wniesienia doszło bez winy skarżącego.
Dlatego też, na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.