Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodnicząca Sędzia NSA Łucja Franiczek po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Gminy R. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]r., nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności postanawia: odrzucić skargę.
Zaskarżonym postanowieniem Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. uchyliło postanowienie Prezydenta Miasta R. z dnia [...] r. nr [...], którym zawieszone zostało z urzędu postępowanie w sprawie z wniosku J. i J. W. o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości oznaczonej ewidencyjnie jako działki nr [...]i nr [...]o łącznej pow. [...], obręb R., k.m. 2, zapisane w księdze wieczystej nr [...]- do czasu rozstrzygnięcia przez Trybunał Konstytucyjny zagadnienia wstępnego, dotyczącego stosowania ustawowych bonifikat od opłat za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.
Pismem z dnia [...]r. Gmina R. reprezentowana przez Prezydenta Miasta, wniosła skargę na powyższe postanowienie.
Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. zwróciło się o jej odrzucenie jako wniesionej przez podmiot nie mający zdolności procesowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej zwanej ustawą, uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny.
Zauważyć jednakże należy, że na gruncie powyższej regulacji powstała zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie rozbieżność dotycząca legitymacji jednostki samorządu terytorialnego do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, w sytuacji gdy organ tej jednostki (wójt, burmistrz lub prezydenta miasta) orzekał w sprawie będącej przedmiotem tej skargi w pierwszej instancji. Rozbieżność ta legła u podstaw pytania prawnego skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o [...]. Wyrokiem z dnia [...] r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 33 § 1 i 2 oraz art. 50 § 1 ustawy są zgodne z art. 165 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnienia tego orzeczenia Trybunał stwierdził m.in., że "art. 165 ust. 1 i 2 Konstytucji nie wymaga zapewnienia jednostkom samorządu terytorialnego statusu strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym w sytuacji, w której jednostka ta nie występuje jako adresat działań władczych innych organów władzy publicznej, ale sama podejmuje takie działania wobec innych podmiotów. Konstytucja nie nakłada też obowiązku przyznania w takiej sytuacji jednostkom samorządu terytorialnego prawa do wniesienia skargi na decyzje organu odwoławczego". Według Trybunału istotne znaczenie ma m.in. "fakt, że jednostki te nie mają własnych praw ani prawnie chronionych interesów, które mogłyby dochodzić w relacjach z administrowanymi i dotyczy to również sytuacji, kiedy decyzja administracyjna wydana przez organ jednostki samorządu terytorialnego dotyka stosunków cywilnoprawnych, których jednostka ta jest stroną". Powołane przepisy ustawy są zatem zgodne, w ocenie Trybunału, z wyżej wymienionym przepisem konstytucyjnym, "również przy takiej interpretacji, która odmawia jednostkom samorządu terytorialnego prawa do uczestniczenia w postępowaniu sądowoadministracyjnym oraz prawa do wnoszenia skarg do sądów administracyjnych w sytuacji, w której organ danej jednostki rozpatrywał sprawę administracyjną i wydał decyzję administracyjną w pierwszej instancji". Ta ostatnia sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie.
W świetle tych okoliczności, mając na uwadze jednolitość orzecznictwa sądowego (vide: postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia
9 grudnia 2009 r., sygn. akt II SA/Gl 736/09) oraz respektując zasadę powszechnego obowiązywania wyroków Trybunału Konstytucyjnego, Sąd uznał, że stosownie do treści art. 50 § 1 ustawy, wniesienie przez Gminę R. skargi w niniejszej sprawie było niedopuszczalne, co skutkuje jej odrzuceniem na podstawie art. 58 §1 pkt 6 ustawy.