Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 22 października 2007r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. W. na decyzję Wojewody z dnia [...] lutego 2007r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o rozgraniczeniu nieruchomości na skutek skargi kasacyjnej M. W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 19 lipca 2007r., sygn. akt II SA/Rz 287/07 - postanawia - odrzucić skargę kasacyjną.
W sprawie ze skargi M. W. na decyzję Wojewody z dnia [...] lutego 2007r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o rozgraniczeniu nieruchomości, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wydał w dniu 19 lipca 2007r. postanowienie (sygn. akt II SA/Rz 287/07), w którym odrzucił tę skargę.
Powyższe orzeczenie doręczono skarżącej w dniu 26 lipca 2007r., o czym świadczy podpis wyżej wymienionej na zwrotnym potwierdzeniu odbioru tej korespondencji.
Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2007r. tutejszy Sąd, w osobie referendarza sądowego, po rozpoznaniu wniosku M. W., ustanowił dla niej adwokata.
W dniu 28 sierpnia 2007r. M. W. wniosła do tut. Sądu sporządzone osobiście pismo zatytułowane: "Skarga kasacyjna na decyzję Wojewody z [...].II.2007r. [...]".
Ustanowiony dla skarżącej pełnomocnik z urzędu złożył w dniu 26 września 2007r. opinię o braku podstaw do sporządzenia skargi kasacyjnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Przede wszystkim wyjaśnienia wymaga, iż pomimo, że skarżąca skierowała skargę kasacyjną przeciwko decyzji Wojewody, Sąd uznał, że dotyczy ona w rzeczywistości wspomnianego na wstępie jego postanowienia z dnia 19 lipca 2007r., sygn. akt II SA/Rz 287/07. Świadczy o tym treść przepisu art.173 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako P.p.s.a., zgodnie z którym od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Niewątpliwie postanowieniem, które kończy postępowanie w danej sprawie - w rozumieniu powołanego przepisu - jest postanowienie odrzucające skargę.
Skoro zatem M. W. wniosła do tut. Sądu pismo nazwane skargą kasacyjną, a rozstrzygnięciem kończącym postępowanie, które ostatnio zapadło w jej sprawie jest postanowienie tut. Sądu z dnia 19 lipca 2007r., przyjąć należy, iż to właśnie to postanowienie kwestionuje skarżąca przy pomocy złożonego środka odwoławczego.
Uwzględniając powyższe, Sąd stwierdza, że skarga kasacyjna M. W. podlega odrzuceniu.
Po pierwsze bowiem nie została ona złożona w przewidzianym do dokonania takiej czynności terminie, który stosownie do art. 177 § 1 P.p.s.a. wynosi 30 dni od doręczenia stronie odpisu orzeczenia wraz z uzasadnieniem. Skarżone rozstrzygnięcie tut. Sądu zostało doręczone M. W. w dniu 26 lipca 2007r., zatem od tego dnia rozpoczął swój bieg wskazany termin. W związku z faktem, że ostatni jego dzień przypadał na sobotę tj. 25 sierpnia 2007r., zgodnie z art. 83 § 2 P.p.s.a. należy przyjąć, iż ostatnim dniem terminu do dokonania czynności procesowej w postaci złożenia skargi kasacyjnej był 27 sierpnia 2007r. tj. następny dzień po dniach wolnych od pracy.
Powyższe wskazuje na niewielkie (jednodniowe) przekroczenie ustawowego terminu do zakwestionowania postanowienia tut. Sądu z dnia 19 lipca 2007r.
Ponadto skardze kasacyjnej M. W. nie można nadać dalszego biegu także z powodu tego, iż nie została ona sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, tylko osobiście przez stronę. Wymóg taki przewiduje zaś przepis art. 175 § 1 P.p.s.a.
Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 178 P.p.s.a.