Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odpłatności za pobyt w Domu Pomocy Społecznej w kwestii wniosku o przyznanie skarżącej prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata postanawia: ustanowić dla skarżącej adwokata z urzędu;
W treści pisma procesowego z dnia 21 listopada 2016 r. M.K. wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie pełnomocnika z urzędu powołując się na trudną sytuację finansową i zdrowotną.
Następnie, to jest w dniu 28 grudnia 2016 r. wyżej wymieniona nadała do Sądu urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy, w którym potwierdziła zakres swojego żądania. Skarżąca oświadczyła, że jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym, porusza się na wózku inwalidzkim, przebywa w Domu Pomocy Społecznej, nie posiada żadnych zasobów pieniężnych, nieruchomości ani innego majątku i utrzymuje się z emerytury wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym, w kwocie ogółem 1.207,66 zł, jednak świadczenie to podlega egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego oraz w ramach odpłatności za pobyt we wspomnianej placówce. Nadto wywiodła, że miesięcznie wydatkuje na leki 152,39 zł.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje.
Stosownie do art. 243 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., stronie na jej wniosek może być przyznane prawo pomocy. Zgodnie zaś z art. 245 §1 przywołanej regulacji, prawo pomocy może zostać udzielone w zakresie częściowym lub całkowitym.
W pierwszej kolejności należy odnotować, że przedmiotem skargi M.K. jest decyzja administracyjna wydana w sprawie odpłatności za pobyt w Domu Pomocy Społecznej. Wnioskodawczyni jest więc w niniejszej sprawie objęta zwolnieniem od kosztów sądowych z mocy samego prawa, na podstawie z art. 239 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., a w konsekwencji, jej wniosek o zwolnienie z obowiązku uiszczenia rzeczonych kosztów jest od samego początku bezprzedmiotowy i dlatego nie podlega rozpoznaniu (zaprezentowane stanowisko koresponduje z zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 23 listopada 2016 r. - karta nr 34 akt sprawy).
Odnosząc się natomiast do wniosku skarżącej o ustanowienie pełnomocnika należy wskazać, iż w myśl zasady wynikającej z art. 246 §1 pkt 2 p.p.s.a., przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym (czyli, zgodnie z art. 245 § 3 p.p.s.a. mogącym obejmować między innymi ustanowienie adwokata lub radcy prawnego) następuje wtedy, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W tym kontekście uznano, że okoliczności sprawy uzasadniają uwzględnienie zgłoszonego żądania.
Z oświadczeń skarżącej wynika, iż nie posiada ona aktualnie zasobów finansowych ani łatwego do spieniężenia majątku. Jest przy tym osobą schorowaną, niepełnosprawną, niezdolną do samodzielnej egzystencji (vide: orzeczenie stanowiące kartę nr 14 akt sądowych), zaś jedynym źródłem dochodu jest dla niej emerytura wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym, w kwocie netto, to jest po uwzględnieniu wszystkich potrąceń, wynoszącej zaledwie 385,18 zł (patrz: decyzja ZUS o przeliczeniu emerytury - karta nr 30 akt sądowych). Zdaniem rozpoznającego wniosek, kwota ta - zważywszy fakt, iż strona musi z niej jeszcze pokryć koszty zakupu niezbędnych leków - nie umożliwia dokonania oszczędności wystarczających na pokrycie wydatków jakie wiążą się z opłaceniem udziału adwokata w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Dodatkowo trzeba w tym miejscu odnotować, że choć z akt administracyjnych wynika, iż wnioskująca uzyskała we wrześniu 2015 r. (czyli 16 miesięcy temu) dochód ze sprzedaży mieszkania, w kwocie 30 tysięcy złotych, to jednak - jak oświadczyła w treści skargi - środki te zostały w całości zużyte albowiem przeznaczyła je na pokrycie swojego zadłużenia oraz zaległości związanych z tym mieszkaniem wobec spółdzielni mieszkaniowej, a także na bieżące potrzeby.
Mając na względzie powyższe uznano, iż skarżąca w sposób dostatecznie wiarygodny wykazała przesłankę określoną w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. i dlatego postanowiono jak w sentencji działając na podstawie art. 258 §1 i §2 pkt 7 tej ustawy.