Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia NSA Juliusz Antosik, Sędzia NSA Marek Kołaczek (sprawozdawca), Protokolant Karolina Szulc, po rozpoznaniu w dniu 22 października 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 8 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Bk 125/07 w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 7 grudnia 2006 r., [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za niektóre miesiące 2001 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od A. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 8 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Bk 125/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, po rozpatrzeniu skargi A. B., uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 7 grudnia 2006 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za niektóre miesiące 2001 r.
Z akt sprawy wyłania się następujący przebieg postępowania.
Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. decyzją z dnia 6 czerwca 2005 r. określił A. B. - właścicielowi Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowo-Produkcyjnego "B." - kwoty zwrotu podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2001 r. (za wyjątkiem czerwca i sierpnia) w innych wysokościach niż zadeklarował podatnik.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, że podatnik zaniżył podatek należny w rozliczeniu za w/w miesiące 2001 r. o łączną kwotę 139.700 zł na skutek zastosowania preferencyjnej stawki podatku 0 % do sprzedaży towarów na rzecz podróżnych nie mających stałego miejsca zamieszkania na terytorium RP z naruszeniem przepisów art. 21a ust. 1, art. 21c ust. 2 i 3 i art. 21d ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11, poz. 50 ze zm.). Zdaniem organu, 60 wymienionych w decyzji dokumentów TAX FREE nie zawiera potwierdzenia granicznego urzędu celnego wywozu towarów poza państwową granicę Rzeczypospolitej Polskiej, a tym samym podatnikowi nie przysługiwało prawo do zastosowania stawki podatku 0 % do sprzedaży towarów ujętych w tych dokumentach.
Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania Strony, utrzymał w mocy powyższą decyzję organu I instancji.
Powtarzając wcześniejsze zarzuty, Strona wniosła skargę na powyższą decyzję organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, który wyrokiem z dnia 25 stycznia 2006 r., sygn. akt I SA/Bk 377/05 ją uchylił.
Odnosząc się do zarzutu podatnika w zakresie naruszenia prawa materialnego przez organy podatkowe a sprowadzającego się do twierdzenia, że podatnik wypełnił wszystkie warunki wymienione w art. 21 d ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym niezbędne do zastosowania 0 % stawki podatku, Sąd uznał argumenty podatnika za zasadne i stwierdził, iż obszerne postępowanie dowodowe nie wykazało nieprawidłowości w zakupie i w sprzedaży towaru przez podatnika. Jak wskazuje Sąd, nie ma żadnych dowodów, że towar figurujący w kwestionowanych 60 dokumentach TAX FREE nie został sprzedany podróżnym nie mającym stałego miejsca zamieszkania na terytorium RP i że nie został on faktycznie wywieziony przez tych podróżnych za granicę.
Po uchyleniu przez organ odwoławczy w wyniku ww. wyroku pierwotnej decyzji organu I instancji, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił podatnikowi A. B. za poszczególne miesiące 2001 r. (z wyjątkiem czerwca i sierpnia) kwoty zwrotu podatku od towarów i usług i kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w innych niż zadeklarowane przez podatnika wysokościach.
W uzasadnieniu decyzji organ kontroli skarbowej stwierdził, że za wskazane okresy rozliczeniowe Pan B. zaniżył podatek należny o łączną kwotę 139.700 zł, z uwagi na zastosowanie preferencyjnej stawki podatku 0 % do sprzedaży towarów udokumentowanej wymienionymi w decyzji 60 dokumentami TAX FREE, które nie zawierały potwierdzenia przez graniczny urząd celny wywozu towarów poza państwową granicę RP. Dokumenty te ostemplowane były pieczęciami celnymi i pieczęciami imiennymi funkcjonariuszy celnych nie stosowanymi przez Urząd Celny w B. i nie podpisane przez tych funkcjonariuszy. Z tego względu, po uwzględnieniu m. In. opinii biegłego, organ uznał, że dokumenty zostały sfałszowane.