Suma omówionych okoliczności sprawia, że za uzasadnione należało także uznać zarzuty naruszenia art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 P.p.s.a. poprzez wadliwie wykonaną funkcję kontrolną oraz poprzez samodzielne ustalenie przez Sąd stanu faktycznego, czym przekroczono uprawnienia do wykonywania funkcji kontrolnej przez Sąd oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. polegające na uwzględnieniu skargi i uchyleniu decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w B., pomimo że nie doszło do naruszenia przez organ II instancji przepisów art. 153 P.p.s.a. art. 120, 122,180 § 1, 191, 193 § 1,210 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa.
Naruszenie wyżej omówionych przepisów postępowania miało niewątpliwy wpływ na wynik sprawy, bowiem doprowadziło do błędnej subsumcji art. 21a ust. 1 oraz art. 21 c ust. 2 i 3, art. 21d ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu przez Sąd pierwszej instancji, że organy podatkowe w ustalonym stanie faktycznym nie mogły nie zastosować tych przepisów, skutkiem czego nie mogły pozbawić podatnika prawa do zastosowania stawki 0%, gdyż organy podatkowe nie wykazały , że podatnik wiedział lub przy zachowaniu należytej staranności mógł i powinien przypuszczać, że na dokumencie TAX FREE nie znajduje się odcisk stempla urzędu celnego lub towar nie został wywieziony za granicę.
Biorąc powyższe pod uwagę Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a.. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. O kosztach orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 P.p.s.a..