Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędzia WSA Beata Machcińska (spr.), Protokolant referent stażysta Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi D. K., M. K. - wspólników A s.c. w T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty targowej 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej kwotę 2.057 (dwa tysiące pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Przedmiotem skargi D.K. i M.K., wspólników spółki cywilnej A w T. (dalej "skarżący"), jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza Miasta T. z [...] w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w opłacie targowej.
Stan sprawy przedstawia się następująco:
1. Burmistrz Miasta T. (dalej: "organ pierwszej instancji" lub "Burmistrz") decyzją z [...], wydaną na podstawie art. 207 i 210 w związku z art. 21 § 1 pkt 1, § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz.613 ze zm., dalej: "O.p." lub "Ordynacja podatkowa"), art. 15 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 716 ze, dalej: "u.p.o.l."), uchwały Nr XIV 198/2015 Rady Miejskiej w T. z dnia 19 listopada 2015 r. w sprawie wprowadzenia opłaty targowej i zasad jej ustalania, określił skarżącym wysokość zobowiązania podatkowego w opłacie targowej w łącznej kwocie [...] zł. za okres od 1 marca 2016 r. do 30 czerwca 2016 r.
2. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej: "organ odwoławczy" lub "SKO") po rozpatrzeniu odwołania skarżących od ww. decyzji Burmistrza decyzją z [...] (nr [...]), wydaną na podstawie art. 207 § 1, § 2, art. 233 § 1 pkt 1 O.p. oraz art. 15 u.p.o.l., art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2015, poz. 1659 ze zm.), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
SKO wskazało, że akta sprawy zawierają protokół z kontroli z [...], z którego wynika, że w T. przy ulicy [...], w ruchomej przyczepie gastronomicznej, sprzedawano żywność przeznaczoną do bezpośredniego spożycia na wynos (np. kebab), a osoba sprzedająca nie dysponowała dowodem zapłaty opłaty targowej i odmówiła inkasentowi jej uiszczenia.
Zdaniem SKO, skarżący sprzedawali gotowe posiłki i dania, zgodnie z dołączonym do odwołania menu, tj. hamburgery, hot-dogi, zapiekanki, które stanowią gotowe produkty zapakowane i zaetykietowane - przeznaczone do spożycia na wynos, albowiem pakowane były w bibułki lub tekturowe pudełka i nie było możliwe ich spożycie w punkcie gastronomicznym z uwagi na brak zaplecza technicznego: stolików, krzeseł, naczyń, sztućców, toalety, szatni, klimatyzacji, ogrzewania oraz serwisu kelnerskiego, umożliwiających bezpośrednią konsumpcję posiłku na miejscu.
W ocenie SKO, posiłki te są rzeczami, towarami i mieszczą się w definicji rzeczy będącej przedmiotem umowy sprzedaży, o której mowa w art. 535 Kodeksu cywilnego a ich sprzedaż na targowisku podlega opłacie targowej. Sprzedając gotowe posiłki i dania określone w menu, sprzedawca przeniósł własność tych towarów na klientów, którzy w zamian uiścili odpowiednią cenę, a podgrzanie gotowego towaru tej oceny nie zmienia, albowiem został spełniony cel sprzedaży jakim jest przeniesienie własności towaru i zapłata ceny. Organ odwoławczy argumentował, że nawet gdyby przyjąć, iż podgrzanie gotowego produktu stanowi jeden z elementów usługi gastronomicznej, to istotne jest to, że gotowy produkt jest sprzedawany celem jego konsumpcji poza punktem gastronomicznym, a koniecznym warunkiem uznania usługi za usługę gastronomiczną jest serwowanie posiłku z jego przeznaczeniem do bezpośredniej konsumpcji w punkcie gastronomicznym. Usługa gastronomiczna obejmuje bowiem m.in takie usługi jak przygotowanie i podawanie posiłków w restauracjach, wagonach restauracyjnych i na statkach, w lokalach samoobsługowych, zgodnie z załącznikiem do Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 23 października 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU). Różnicą pomiędzy sprzedażą gotowych posiłków i dań przez placówki gastronomiczne a działalnością usługową związaną z wyżywieniem jest fakt przeznaczenia posiłku do bezpośredniej konsumpcji na miejscu (w tym obsługa kelnerska), a to występuje jedynie w usłudze gastronomicznej.