Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Wiciak, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka, Asesor WSA Edyta Żarkiewicz (spr.), Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2008 r. sprawy ze skargi Z. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] nr [...], 2. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta G. określił Z. Z. wysokość zobowiązania podatkowego od środka transportowego o nr rej. [...] za okres od września do grudnia 2003 r. w wysokości [...] zł. W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie art. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, wyżej wymienioną obciąża obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych. Organ podatkowy podniósł, że nie zostały spełnione warunki zastosowania zwolnienia pojazdu z podatku od środków transportowych określone w art. 12 ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy.
W odwołaniu od powyższej decyzji Z. Z. zarzuciła organowi pierwszej instancji naruszenie art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez niewłaściwą ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie, art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przez jego niewłaściwą interpretację i art. 35 ust. 1 ustawy Prawo przewozowe w związku z art. 4 pkt 13 ustawy o transporcie drogowym. W uzasadnieniu podniosła, że zgodnie z wykładnią celowościową art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych warunkiem zwolnienia z podatku od środków transportowych jest świadczenie usług przewozowych w początkowym lub końcowym odcinku transportu kombinowanego na terenie RP. Ponadto wskazała, że przedstawiła dokumenty CMR, z których jednoznacznie wynika, iż pojazd wykonywał usługi dowozu i odwozu w ramach transportu kombinowanego i złożyła oświadczenie, że posiadany przez nią środek transportowy służył wyłącznie do przewozów, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Wobec tego organ podatkowy powinien przeprowadzić dowód, że środek transportowy nie był wykorzystywany wyłącznie do celów, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy. Natomiast poprzez wskazanie w uzasadnieniu decyzji, że na podstawie przedstawionych dowodów nie można jednoznacznie stwierdzić, iż został spełniony warunek do uzyskania zwolnienia, organ podatkowy naruszył zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] r. nr [...] utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu podatkowego pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, że podstawę wymiaru podatku od środków transportowych stanowiły w stanie prawnym obowiązującym w 2003 r. przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą podatkową. Obowiązek podatkowy ciążył na właścicielach zarejestrowanych środków transportowych, określonych w art. 8 pkt 1 - 6 cytowanej ustawy. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy podatkowej, zwolnione z podatku od środków transportowych były środki transportu stanowiące przedmiot opodatkowania tym podatkiem, wykorzystywane w dowozie i odwozie na maksymalną odległość w linii prostej do 150 km na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w transporcie kombinowanym. Warunkiem zwolnienia było przeznaczenie wymienionych pojazdów wyłącznie do tych przewozów, potwierdzone na podstawie dokumentów określonych w odrębnych przepisach. Wobec tego podstawę rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy stanowiło ustalenie, czy posiadane przez stronę środki transportowe były zwolnione z podatku od środków transportowych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., tj. czy wskazany środek transportu należał do kategorii pojazdów, o których mowa w art. 8 pkt 1 - 6 ustawy podatkowej, czy był wykorzystywany w dowozie i odwozie na maksymalną odległość w linii prostej do 150 km na terytorium RP w transporcie kombinowanym, czy środek transportowy był przeznaczony wyłącznie do tych przewozów, co potwierdzone zostało dokumentami określonymi w odrębnych przepisach. W ramach powyższego organ podatkowy stwierdził, że wskazany pojazd spełniał kryteria określone w art. 8 pkt 1 - 6 ustawy podatkowej. Z uwagi na brak definicji transportu kombinowanego w ustawie podatkowej, organ przytoczył w tym zakresie treść art. 4 pkt 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym ( tj. Dz. U. z 2007 r. nr 125, poz. 874 ze zm.). Podkreślił, że literalna wykładnia powołanej regulacji prawnej prowadzi do wniosku, że dowóz i odwóz w ramach transportu kombinowanego powinien być przeprowadzony w granicach RP, a ponadto środek transportu powinien korzystać z drogi, a na innym odcinku z usługi, np. kolei, co oznacza, że pomiędzy poszczególnymi etapami środek transportowy (w rozumieniu art. 8 pkt 1 - 6 ustawy podatkowej) powinien pokonywać trasę przewozu nie po drodze lecz korzystając z usług kolei i to on wraz z towarem - lub bez - miał być przewożony np. na platformie kolejowej. W konsekwencji organ stwierdził, że dla uzyskania zwolnienia środka transportowego z podatku od środków transportowych konieczne było kumulatywne spełnienie wskazanych wyżej przesłanek przez cały rok podatkowy. Natomiast z przedłożonych przez pełnomocnika strony dokumentów (listów przewozowych) wynika, że opodatkowany środek transportu nie był wykorzystywany do transportu kombinowanego, ponieważ to nie ten pojazd, ale towar - zapakowany w kontener - był przewożony w ramach transportu kombinowanego. Tymczasem kontener nie podlega opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych. Ponadto organ odwoławczy podkreślił, że oświadczenie strony w piśmie z dnia 18 grudnia 2003 r. oraz przedłożone przez nią listy przewozowe CMR nie stanowią dowodu na to, że w ciągu roku podatkowego środek transportowy był wykorzystywany wyłącznie do transportu kombinowanego spełniającego wymogi przewidziane w art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy podatkowej. Z treści listów przewozowych wynika, że są to "Międzynarodowe samochodowe listy przewozowe CMR" opatrzone pieczęcią "Transport kombinowany KONTENER przeznaczony do przewozu koleją". Oznacza to, że z transportu kombinowanego, na dodatek międzynarodowego, korzystał wyłącznie kontener, a nie opodatkowany środek transportowy, który przewoził ten kontener po drodze z terminalu kontenerowego do miejsca przeznaczenia. Organ zaznaczył przy tym, że jeżeli środek transportu w ciągu roku podatkowego był wykorzystywany choćby nawet jeden raz do transportu nie spełniającego wymogów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 4, to nie mógł korzystać ze zwolnienia. Ponadto oświadczenie złożone przez stronę nie stanowi dowodu na to, że okoliczności objęte jego treścią w rzeczywistości zaistniały. Wobec tego organ uznał, że okoliczności powyższe nie zostały przez stronę udowodnione. Podniósł, że w postępowaniu podatkowym zastosowanie ma zasada wyrażona w art. 6 kodeksu cywilnego, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na podmiocie, który z danej okoliczności zamierza wywieść korzystne dla siebie skutki prawne. W związku z tym stwierdził, że podatnik - pomimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu - nie wykazał, iż istnieją podstawy do zastosowania zwolnienia z podatku. W konsekwencji organ odwoławczy stwierdził, że skoro opodatkowany środek transportowy nie był w ogóle wykorzystywany w transporcie kombinowanym (jeździł tylko drogą), to tym bardziej nie można mówić, iż był przeznaczony wyłącznie do tych przewozów, ponieważ to nie on, ale kontener był przewożony koleją i drogą.