Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Oworuszko, Sędziowie WSA Halina Chitrosz (spr.), NSA Danuta Małysz, Protokolant st. ref. Marta Ścibor, po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2004 r. sprawy ze skargi J. K. na postanowienie Izby Skarbowej z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności środka odwoławczego oddala skargę
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...], Nr [...] Izba Skarbowa, na podstawie art. 216, art. 228§1 pkt.1 w zw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa / Dz. U. Nr 137, poz.926, z późn. zm. / - stwierdziła, że zażalenie z dnia [...] lipca 2003 r. wniesione na pismo Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] czerwca 2003 r., nr [...], [...], [...] w przedmiocie umorzenia postępowania kontrolnego jest niedopuszczalne ponieważ brak jest przedmiotu zaskarżenia.
W uzasadnieniu tego postanowienia Izba wskazała, iż pismami z dnia [...] maja 2003r., [...] czerwca 2003r. i [...] czerwca 2003r. J. K. zwrócił się do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej o umorzenie jako bezprzedmiotowych postępowań kontrolnych prowadzonych w spółce cywilnej "P" za lata 1998-2000.
Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej pismem z dnia [...] czerwca 2003r. poinformował stronę, iż brak jest podstaw prawnych do umorzenia wszczętych postępowań kontrolnych i wskazał, że kontrole są prowadzone zgodnie z przepisami.
Na to pismo J. K. złożył zażalenie zarzucając naruszenie przepisów prawa podatkowego, a mianowicie art. 6 pkt.11 ustawy z dnia 12 września 2002r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych ustaw / Dz. U. Nr 196, poz. 1387 / w zw. z art. art. 284b§1 i §2, 122, 201§1 pkt.1 Ordynacji podatkowej polegającej na błędnej interpretacji przepisów prawnych w zakresie stosowania przepisów Ordynacji podatkowej w postępowaniach kontrolnych prowadzonych w oparciu o przepisy ustawy o kontroli skarbowej.
Izba Skarbowa podkreśliła w pierwszej kolejności, iż zgodnie z przepisem art. 236§1 Ordynacji podatkowej na wydane w toku postępowania postanowienie przysługuje zażalenie, gdy ustawa tak stanowi. Przepisy Ordynacji podatkowej nie przewidują zażaleń od pism, które nie mają takiego charakteru.
Skoro w przedmiotowej sprawie nie zostało wydane postanowienie w trybie Ordynacji podatkowej, to tym samym nie powstało prawo do złożenia zażalenia.
W postępowaniu przed organem II instancji w pierwszym rzędzie badane są kwestie związane z dopuszczalnością wniesionego środka zaskarżenia.
Zażalenie jest niedopuszczalne, jeżeli brak jest przedmiotu jego zaskarżenia, co zawsze ma miejsce w sytuacji, gdy zaskarżono akt prawny nie będący postanowieniem podatkowym. Z tych też względów - na podstawie art. 228§1pkt.1 Ordynacji podatkowej - organ II instancji orzekł o niedopuszczalności zażalenia.
Na powyższe postanowienie J. K. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie.
W jej uzasadnieniu skarżący twierdził, iż zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem art. 6 pkt.11 ustawy z dnia 12 września 2002r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych ustaw / Dz. U. Nr 196, poz. 1387 / w zw. z art. art. 284b§1 i §2, 121§1, 122, 261§1 pkt.1 Ordynacji podatkowej polegającym na błędnej interpretacji przepisów prawnych w zakresie stosowania przepisów Ordynacji podatkowej w postępowaniach kontrolnych prowadzonych w oparciu o przepisy ustawy o kontroli skarbowej, co mogło mieć istotny wpływ na niekorzystną dla podatnika treść rozstrzygnięcia. Skarżący wywodził także, iż w przedmiotowej sprawie doszło do błędnego ustalenia stanu faktycznego.