Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Gdulewicz, Sędziowie WSA Halina Chitrosz (spr.), NSA Anna Kwiatek, Protokolant asyst. Anna Strzelec, po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2004 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów niezaewidencjonowanych za 1998 r. - oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z dnia [...],Nr [...], wydaną na podstawie art. 233§1 pkt.1 Ordynacji podatkowej po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Urzędu Skarbowego z dnia [...] czerwca 2003r., Nr [...] w przedmiocie określenia wartości nie zaewidencjonowanego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za 1998r. w kwocie 22.476,17, w tym za miesiące: luty w kwocie 11.065,95 i wrzesień w kwocie 11.410,22 oraz określenia wysokości zobowiązania z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego za 1998r. w wysokości 20% przychodu nie zaewidencjonowanego w łącznej kwocie 4.495,20 w tym za miesiące: luty w kwocie 2.213,20 i wrzesień w kwocie 2.282,00 - Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu powyższej decyzji podano, iż po przeprowadzeniu postępowania podatkowego przez Urząd Skarbowy stwierdzono, iż J. K. w latach 1997-2000 bez zgłoszenia obowiązku podatkowego dokonał sprzedaży 19 sztuk samochodów pochodzących z importu, przy czym w 1998r. sprzedaż dotyczyła dwóch samochodów osobowych. Tak ustalony stan faktyczny był podstawą do oceny, iż strona prowadziła działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ust.1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988r. o działalności gospodarczej / Dz. U. Nr 41, poz.324, z późn.zm. /, co z kolei uprawniało do poglądu, iż dokonane czynności podlegały opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od przychodów nie zaewidencjonowanych.
W odwołaniu od decyzji organu I instancji pełnomocnik J. K. zarzucał organowi I instancji rażące naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie: art. art. 120, 122, 124, 187§1, 191 i 210§4 Ordynacji podatkowej, a także rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 10 ust.1 pkt.8lit.d ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych / Dz. U. Nr 90 z 1993r., poz.416 z późn.zm. / w zw. z art. 2ust.1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988r. o działalności gospodarczej / Dz.U.Nr 41, poz.324, z późn.zm. /.
W uzasadnieniu odwołania szczególnie mocno akcentowano, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżniają dwa źródła przychodów, a mianowicie działalność gospodarczą i sprzedaż rzeczy ruchomych dokonaną przed upływem pół roku od daty zakupu. Skoro zatem podatnik dokonał tej drugiej czynności, to określenie podatku, tak jak od działalności gospodarczej było wadliwe.
Dyrektor Izby Skarbowej rozpatrując odwołanie stwierdził, iż nie jest sporne, że podatnik w latach 1998-2002 sprzedał łącznie 19 samochodów. Czynności te zostały uznane za wykonywane w celach zarobkowych. J. K. i jego żona w tym czasie nie posiadali innego źródła utrzymania, a sama sprzedaż samochodów w każdym przypadku odbywała się po cenach wyższych od cen ich zakupów. W roku 1998 miało miejsce przygotowywanie samochodów do sprzedaży poprzez ich składanie. Sprzedaż odbywała się w krótkim odstępie czasowym od daty zakupu. I tak:
- samochód marki FORD FIESTA, jako składak z nadwozia pochodzącego z importu oraz podwozia zakupionego w kraju, zarejestrowany w dniu 30 grudnia 1997r. został przekazany do sprzedaży komisowej już po 10 dniach od zarejestrowania i sprzedany w dniu 2 lutego 1998r., co świadczy o jego nabyciu w celu sprzedaży;