W tym miejscu należy jednak podnieść, iż okoliczność powyższa nie stanowiła przedmiotu rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. U podstaw zaskarżonej do sądu decyzji leżało stwierdzenie, iż decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 23 sierpnia 2001 roku w przedmiocie uchylenia decyzji Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku z dnia 23 maja 2001 roku została wydana pomimo niewyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy, przez co nie daje gwarancji poprawnego jurydycznie rozstrzygnięcia i rażąco narusza art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a.
Strona wnosząca skargę kasacyjną nie podniosła zarzutu błędnej kontroli zaskarżonej decyzji przez Sąd I instancji z punktu widzenia naruszenia wyżej wymienionych przepisów, skupiając się na naruszeniu art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a., w stosunku do którego Wojewódzki Sąd Administracyjny nie wypowiadał się. W postępowaniu z wniosku A. S. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 23 sierpnia 2001 roku ani w decyzji z dnia [...] stycznia 2004 roku, ani w zaskarżonym wyroku nie rozważano kwestii niewykonalności decyzji z dnia 29 listopada 1991 roku. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego oraz Sąd I instancji stanęły jedynie na stanowisku, że uchybienia w postępowaniu administracyjnym zaistniałe przy wydawaniu decyzji z dnia 23 sierpnia 2001 roku uzasadniają twierdzenie, że decyzja ta w sposób rażący narusza prawo. Problem wykonalności decyzji z dnia 29 listopada 1991 roku w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych jest natomiast objęty postępowaniem wszczętym na skutek odwołania D. S. od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku z dnia 23 maja 2001 roku. Postępowanie administracyjne w tej sprawie zostało zakończone decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2004 roku (znak:[...]), którą uchylono decyzję z dnia 23 maja 2001 roku i stwierdzono nieważność decyzji Urzędu Miejskiego w G. z dnia 29 listopada 1991 roku w części dotyczącej nakazania A. S. przedłożenia zgody właściciela działki sąsiedniej, celem uzyskania pozwolenia na wznowienie robót budowlanych. Decyzja ta jest przedmiotem skargi do sądu administracyjnego. To właśnie w tym postępowaniu przedmiotem rozważań będzie kwestia istnienia przesłanki nieważności określonej w art. 156 § 1 pkt. 5 k.p.a.
Sąd I instancji prawidłowo uznał, że postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, prowadzone na podstawie art. 156 § 1 k.p.a. jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiot ogranicza się wyłącznie do rozstrzygnięcia sprawy procesowej. Organy administracji badają jedynie istnienie przesłanek nieważności postępowania, nie rozstrzygając merytorycznie postępowania głównego.
Uwzględniając powyższe rozważania Naczelny Sąd Administracyjny, zgadzając się z argumentacją strony wnoszącej skargę kasacyjną, co do wykładni pojęcia "decyzji niewykonalnej", obowiązany był stwierdzić, iż zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.