Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski, Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), Protokolant Specjalista Anna Trzuskowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2015 r. sprawy ze skargi H.W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia w sprawie samodzielności lokalu mieszkalnego oddala skargę.
Pismem z dnia [...] r. pełnomocnik H. W. wystąpił do Prezydenta Miasta K. o wydanie zaświadczenia o charakterze pomieszczeń określnych jako lokal nr 1 (dwa pomieszczenia w południowej części strychu) przy ulicy [...] nr [...] w K. .
Po rozpatrzeniu sprawy Prezydent postanowieniem z dnia [...] r. odmówił wydania zaświadczenia o wnioskowanej treści, iż "dwa pomieszczenia w południowej części strychu przy ulicy [...] nr [...] w K. nazwane lokalem nr [...] nie są lokalem samodzielnym". W ocenie organu zostały spełnione warunki określone w art. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, stąd przedmiotowy lokal stanowi lokal samodzielny (co potwierdza zaświadczenie Prezydenta Miasta K. nr [...] z dnia [...] r).
Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie w piśmie z dnia [...] r. złożył pełnomocnik wnioskującej H. W. Zarzucono postanowieniu i całemu postępowaniu naruszenie art. 156 i 157 w związku z art. 24 i art. 25 Kodeksu postępowania administracyjnego z uwagi na fakt wydania postanowienia przez Prezydenta Miasta K., który pozostaje jednocześnie stroną w sprawie, gdyż wskazane pomieszczenia są przedmiotem sporu pomiędzy dwiema osobami fizycznymi i Gminą K.. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów Prawa materialnego tj. art. 199 Kodeksu cywilnego oraz art. 2, art. 3 i art. 22 ustawy o własności lokali poprzez błędne rozumienie pojęcia nieruchomości wspólnej i pomieszczeń przynależnych; odpowiednich przepisów Prawa budowlanego, przepisów ochrony przeciwpożarowej i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz przepisów postępowania - tj. art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez uniemożliwienie stronie uczestniczenia w każdym stadium postępowania, a w szczególności wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, co skutkowało brakami merytorycznymi postępowania, art. 321 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 199 Kodeksu cywilnego, art. 22, art. 3 art. 2 ustawy o własności lokali oraz art. 7 i art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego. Uwzględniając powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zobowiązanie właściwego organu administracji publicznej do wydania zaświadczenia o żądanej treści ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia właściwemu organowi. W uzasadnieniu rozwinięto podniesione zarzuty. Argumentowano, że przedmiotowe pomieszczenia nie spełniają warunków technicznych dla uznania ich za samodzielny lokal mieszkalny.
Rozpatrując zażalenie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. , postanowieniem z dnia [...] r., działając na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tjedn. Dz.U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm.) oraz art. 138 § 1 w związku z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu stwierdziło, iż postępowanie w niniejszej sprawie dotyczy wydania wnioskowanego przez stronę zaświadczenia. Postępowanie w sprawie o wydanie zaświadczenia uregulowane jest w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego w Dziale VII. Szczególnym rodzajem zaświadczenia jest zaświadczenie o samodzielności lokalu, wydawane zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali. Spełnienie wymagań, o których mowa w przywołanym przepisie potwierdza starosta w formie zaświadczenia (art. 2 ust. 3 tej ustawy). Konsekwencją powyższego uregulowania jest to, że właściwy organ w drodze zaświadczenia uprawniony jest jedynie do potwierdzenia okoliczności, że lokal spełnia wymagania lokalu samodzielnego. Przytoczone przepisy nie zezwalają organom na wydanie zaświadczenia, które stwierdzałoby, że lokal nie spełnia warunków samodzielnego lokalu mieszkalnego. Oznacza to, ze organ może wydać osobie ubiegającej się o zaświadczenie jedynie zaświadczenie stwierdzające spełnienie wymagań z art. 2 ust. 2 cytowanej ustawy, czyli zaświadczenie o samodzielności lokalu, a nie zaświadczenie o braku samodzielności lokalu.