Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.),, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski,, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska, Protokolant Marta Guzik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Miasta Katowice z dnia 25 stycznia 2010 r. nr LII/1089/10 w przedmiocie zgody na udzielenie bonifikat do opłat z tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości oddala skargę.
Zaskarżoną uchwałą, podjętą w dniu 25 stycznia 2010 r. Rada Miasta Katowice działając na podstawie art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 7 pkt 2 i art. 4 ust. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459 ze zm.), wyraziła zgodę na udzielanie bonifikat w wysokości 20 % od opłat z tytułu przekształcenia prawa nieruchomości wykorzystywanych na cele mieszkaniowe. Powyższa uchwała została ogłoszona w Dz. Urz. Woj. Śl. z dnia 17 marca 2010 r. Nr 46, poz. 707 i weszła w życie po upływie 14 dni od ogłoszenia.
W skardze do sądu administracyjnego Wojewoda Śląski domagał się stwierdzenia nieważności powyższej uchwały jako sprzecznej z art. 4 ust. 11a cyt. ustawy. Zdaniem organu nadzoru, aczkolwiek Rada Miasta była uprawniona do jej podjęcia to jednak przyznana organowi kompetencja dotyczy określenia zasad, na jakich możliwe będzie udzielanie bonifikaty. Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy, dla wydania decyzji przez organ wykonawczy gminy, niezbędne jest zatem określenie co najmniej szczegółowych warunków określenia bonifikat oraz wysokości stawek procentowych jako minimum regulacji, będących warunkiem legalności uchwały. Tymczasem w ocenie Wojewody, zaskarżona uchwała nie spełnia minimalnych standardów, dotyczących wymogów ustawowych, które stanowiłyby realizację delegacji ustawowej oraz ogranicza się do określenia jednej stawki procentowej, podczas gdy zgodnie z wymogiem ustawodawcy winna określić wysokość stawek procentowych, które zależałyby od uchwalanych warunków ich udzielenia.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Katowice wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej, bowiem użycie przez ustawodawcę liczby mnogiej w odniesieniu do powinności ustalenia warunków określenia bonifikat oraz stawek procentowych, nie oznacza, że przyjęcie generalnego warunku i jednej stawki, stanowi istotne naruszenie prawa, uzasadniające stwierdzenie nieważności uchwały. Organ gminy wskazał też na gwarantowaną w art. 165 Konstytucji, zasadę samodzielności jednostek samorządu terytorialnego oraz lakoniczność skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest uzasadniona.
Zaskarżona uchwała nie narusza bowiem prawa materialnego, powołanego w jej podstawie prawnej. Z mocy art. 4 ust. 7 pkt 2 oraz ust. 11a powołanej wyżej ustawy - w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia zaskarżonego aktu prawa miejscowego, rada gminy władna była do podjęcia uchwały, określającej warunki udzielania bonifikat i wysokości ich stawek procentowych. Z uwagi na nawiązanie do treści art. 4 ust. 7 pkt 2 ustawy, w przedmiotowej sprawie uchwała dotyczy opłaty, o której mowa w ust. 1 tego przepisu, przewidującego generalny obowiązek uiszczania opłat przez osobę, na rzecz której przekształcono prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości - z zastrzeżeniem art. 5. Nie chodzi zatem o przypadek udzielania bonifikat wyższych, niż przyznanych ustawą w odniesieniu do osób fizycznych oraz nieruchomości, wymienionych w art. 4 ust. 8-10 ustawy. Z kolei przepis art. 4 ust. 1 ustawy dotyczy wszystkich podmiotów wymienianych w art. 1 ustawy. Regulacja, zawarta w ust. 1 tego przepisu, odnosi się jednak jedynie do osób fizycznych, będących użytkownikami wieczystymi nieruchomości w dniu wejścia w życie ustawy, wymieniając m.in. nieruchomości zabudowane na cele mieszkaniowe. Zatem przy uwzględnieniu powołanej podstawy prawnej, treść zastosowanej uchwały należy odnosić do osób fizycznych, będących w dniu wejścia w życie ustawy użytkownikami wieczystymi nieruchomości zabudowanych na cele mieszkaniowe. Oznacza to, że Rada Miasta Katowice wprowadziła jeden generalny warunek i jedną stawkę procentową udzielanej przez Prezydenta Miasta bonifikaty od opłat. Zdaniem sądu administracyjnego, uchwała zawiera zatem minimum regulacji, o której mowa w art. 4 ust. 11a ustawy, a w szczególności, możliwe jest jej wykonanie przez Prezydenta Miasta i zastosowanie na etapie przekształcenia prawa. Użycie w przepisie art. 4 ust. 11a ustawy, liczby mnogiej ("określa się warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych"), nie może być w ocenie sądu interpretowane w oderwaniu od treści ust. 1 i 11. Ustawodawca przewidział szereg przypadków, w których rada gminy władna jest do podjęcia uchwały w sprawie bonifikaty od opłaty z tytułu przekształcenia prawa. Możliwe jest też zróżnicowanie sytuacji uprawnionych podmiotów (osób fizycznych i spółdzielni mieszkaniowej) oraz podział na poszczególne kategorie nieruchomości, wymienione w art. 1 ustawy.
W praktyce możliwe jest zatem zastosowanie szeregu kryteriów i wariantów udzielania bonifikat. Nie pozbawia to jednak rady gminy możliwości wprowadzenia tylko jednego warunku i jednej stawki procentowej. Regulacja taka nie może być w żadnym wypadku wadliwa w świetle wykładni całości postanowień ustawy.
Z tych względów nie stwierdzając naruszenia prawa, a w szczególności art. 4 ust. 11a ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę oddalił jako nieuzasadnioną na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).
im