Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Anna Apollo Sędziowie WSA Małgorzata Jużków NSA Henryk Wach (spr.) Protokolant Joanna Spadek po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2004 r. przy udziale- sprawy ze skargi J. K. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia środka odwoławczego w sprawie wymeldowania oddala skargę.
Decyzją z [...] r. nr [...] Prezydent Miasta G. orzekł o wymeldowaniu J. K. z miejsca pobytu stałego w G. przy ul. A. Jako jej podstawę prawną wskazał art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jednolity Dz. U. z 1984 r. Nr 32, poz. 174 ze zm.).
W uzasadnieniu wyjaśnił, że w tym wypadku chodzi o sytuację opisaną w zdaniu drugim wskazanego przepisu prawa, ponieważ nie ustalono miejsca pobytu strony. Wobec tego, Sąd Rejonowy w G. postanowieniem z [...] r. ustanowił dla osoby nieobecnej przedstawiciela w osobie W. P..
Organ pierwszej instancji ustalił, że J. K. nie zamieszkiwał we wskazanym lokalu przez okres dłuższy niż sześć miesięcy, co potwierdziło wejście komisyjne, w wyniku którego stwierdzono, że lokal jest pusty.
Tę decyzję doręczono W. P. [...] r.
[...] r. J. K. otrzymał odpis decyzji, ponieważ zwrócił się o to pismem z [...] r.
[...] r. złożył od niej odwołanie adresowane do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K.. W uzasadnieniu podniósł, że dokonano wadliwych ustaleń faktycznych w sprawie, ponieważ pominięto ten fakt, iż od [...] r. do [...] r. przebywał w zakładzie karnym, co wynika ze świadectwa zwolnienia. Następnie wyjaśnił, że istniały możliwości ustalenia jego miejsca pobytu.
Decyzją z [...] r. nr [...] Wojewoda [...], powołując się na art.134 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu wyjaśnił, że decyzję organu pierwszej instancji odebrał [...] r. W. P. - przedstawiciel nieobecnego, który do [...]r. nie wniósł odwołania. W tej zaś sytuacji, decyzja stała się ostateczną.
Skoro zaś, J. K. wniósł odwołanie dopiero [...] r., uchybił terminowi z art. 129 § 2 k.p.a.
Na końcu, organ odwoławczy powołując się na orzecznictwo sądowe stwierdził, że nie można przyjąć, iż bieg terminu do wniesienia odwołania rozpoczyna się od dnia, kiedy strona zastępowana przez przedstawiciela dowiedziała się o decyzji, gdyż czyniłoby to zbędną instytucję przedstawicielstwa z art. 34 k.p.a.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego J. K. wyjaśnił, że od [...] r. do [...] r. przebywał w zakładzie karnym. Organ I instancji nie podjął jednak czynności, które pozwalałyby na zweryfikowanie tej okoliczności. Błędnie i przedwcześnie ustanowiono zatem kuratora w osobie W. P., który będąc kierownikiem ROM [...] miał interes, aby nie bronić jego praw. Na końcu, skarżący podniósł, że tak kurator, jak i organ administracji nie podjęli niezbędnych czynności, aby ustalić jego miejsce pobytu. Powołując się na te okoliczności, wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) "Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie." Natomiast według art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), kontrola (...) sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.