Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie NSA Szczepan Prax WSA Stanisław Nitecki Protokolant st. sekr. sąd. Alicja Sadowska po rozpoznaniu w dniu 15 października 2004 r. sprawy ze skargi M.G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego o d d a l a s k a r g ę.
Decyzją z dnia [...], na mocy art.43 ust.1, art.46 ust.5 i 5a, art.32 ust.1 i 2, art.4 ust.1 w związku z art.3 pkt 5 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r., Nr 64, poz.414 ze zm.), przyznano M.G. zasiłek celowy w następujących wysokościach: [...] zł z przeznaczeniem na [...] do odbioru w [...], [...] zł z przeznaczeniem na [...] do odbioru w [...], [...] zł z przeznaczeniem na [...] w [...]. W uzasadnieniu stwierdzono, że wnioskodawca spełnia kryteria do przyznania mu pomocy, wszak wysokość zasiłku jest uzależniona od możliwości Ośrodka Pomocy Społecznej. Następnie wskazano, iż zasiłek celowy ma charakter fakultatywny, a otrzymywane środki nie pozwalają na zaspokojenie wszelkich potrzeb wszystkich klientów, w tym dalej idącego żądania wnioskodawcy.
W odwołaniu od tej decyzji M.G. wniósł o przyznanie wyższego zasiłku podnosząc, że sytuacja jego rodziny jest [...] i jest on niewystarczający. Nadto domagał się przyznania mu świadczenia w naturze. Podkreślił, że organ pierwszej instancji nie zadał sobie trudu rozważenia wszelkich okoliczności sprawy w tych kierunkach. Nadto nie wypełnił wymogu procesowego - przedstawienia w uzasadnieniu decyzji szczegółowych motywów podjętego rozstrzygnięcia. Dlatego orzeczenie to uważał za chybione formalnie i merytorycznie.
Zaskarżoną decyzją, na podstawie art.1, art.2, art.3, art.4, art.32 ust.1 i 2, art.43 ust.1 ustawy o pomocy społecznej i art.138(1 pkt 1 k.p.a., utrzymano powyższą decyzję w mocy. Organ odwoławczy ustalił, że w dacie jej wydawania, wnioskodawca liczący lat [...], z wykształcenia [...], prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną i [...] małoletnich dzieci. Jest osobą [...], bez [...], zaś jego żona korzysta z [...]. Rodzina znajduje się w trudnej sytuacji, a jedynym jej dochodem jest [...] w kwocie [...] zł i [...] w kwocie [...] zł. Przeto kwalifikuje się do przyznania zasiłku celowego. Dochód rodziny w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku o pomoc wynoszący [...] zł, był niższy od ustawowego kryterium dochodowego, ustalonego dla tej rodziny na kwotę [...] zł. Mając jednak na uwadze, iż zasiłek celowy jest świadczeniem o charakterze uznaniowym i uwzględniając wysokość środków, jakimi dysponują organy pomocowe, uznało Kolegium wysokość przyznanej pomocy za odpowiadającą kryteriom obiektywnym i subiektywnym. W konsekwencji czego nie podzieliło zarzutów o naruszeniu przepisów prawa przez organ pierwszej instancji. Miał przy tym organ ten na uwadze, iż odwołujący się systematycznie korzysta z pomocy społecznej, opisując jej zasięg w uzasadnieniu decyzji. Poza tym zważył, iż Państwo G. są [...] ludźmi, mogącymi [...], a przynajmniej jedno z nich. Świadczenia z pomocy społecznej nie mogą być stałym źródłem utrzymania. Dlatego odwołania nie uwzględnił.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji, kwestionując trafność ustaleń i rozważań poczynionych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Podniósł, iż przyznane środki są niewystarczające na zaspokojenie podstawowych potrzeb bytowych jego rodziny. Mimo, iż ma [...] i posiada [...], nie jest w stanie [...], której nawet [...]. Nie ma więc możliwości uzyskania jakichkolwiek dochodów, stąd musi korzystać z pomocy społecznej. Ta zaś pomaga mu zbyt skąpo. Z tych przyczyn uważał kwestionowane rozstrzygnięcie za wadliwe.