Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska, Sędziowie WSA Adam Lipiński, Andrzej Kołodziej (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi S. K. na postanowienie Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby oddala skargę
Minister Obrony Narodowej postanowieniem Nr [...] z dnia [...] grudnia 2013 r., na podstawie art. 61a, w związku z art. 144, art. 157 oraz art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), po rozpoznaniu wniosku S. K. z dnia [...] listopada 2013 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Obrony Narodowej Nr [...] z dnia [...] grudnia 1995 r. w przedmiocie zwolnienia z zawodowej służby wojskowej wskutek osiągnięcia ustawowej granicy wieku, odmówił wszczęcia postępowania w sprawie.
W uzasadnieniu podał w szczególności, że sprawa stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Obrony Narodowej Nr [...] z dnia [...] grudnia 1995 r. korzysta z powagi rzeczy osądzonej. Ocena prawna Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie dokonana w prawomocnym wyroku z dnia 18 lutego 1999 r. (sygn. akt II SA 1616/98), nadal wiąże w tej sprawie organ wojskowy, przez co niedopuszczalne jest wszczęcie ponownego postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji.
Organ zauważył jednocześnie, iż z uzasadnienia prawomocnego wyroku NSA z dnia 18 lutego 1999 r. wynika, że Sąd wydając ten wyrok odniósł się do zarzutów oficera dotyczących ostatnio zajmowanego stanowiska służbowego, gdyż na tych zarzutach opierał on swoje żądanie na etapie postępowania administracyjnego i sądowego.
Z powołanego wyroku wynika, że w sprawie stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji dotyczącej zwolnienia zainteresowanego z zawodowej służby wojskowej, nie mogły być brane pod uwagę kwestie odnoszące się do ostatnio zajmowanego przez niego stanowiska służbowego, gdyż były one rozstrzygane innymi decyzjami (rozkazami personalnymi).
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy S. K. zarzucił, że zaskarżone postanowienie zostało "wydane ze znamionami przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów i przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, gdyż nie odpowiada ono żadnym wymogom formalnym określonym zapisami prawa", tj. kodeksu postępowania administracyjnego i ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.
W obszernym uzasadnieniu podniósł w szczególności, że niezgodne z prawem było zwolnienie go ze służby wojskowej ze stanowiska Szefa Wydziału Operacyjnego Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w [...], skoro z mocy rozkazu dziennego Dowódcy [...] Okręgu Wojskowego Nr [...] z dnia [...] października 1993 r. zajmował stanowisko Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w [...].
Minister Obrony Narodowej postanowieniem Nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r., po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu podał, że S. K. pełnił zawodową służbę wojskową do 1996 r., a ostateczną decyzją Ministra Obrony Narodowej Nr [...] z dnia [...] grudnia 1995 r., został z niej zwolniony wskutek osiągnięcia ustawowej granicy wieku.
Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny prawomocnym wyrokiem z dnia 18 lutego 1999 r. o sygn. akt II SA 1616/98, oddalił skargę S. K. na ostateczną decyzję Ministra Obrony Narodowej Nr [...] z dnia [...] września 1998 r. utrzymującą w mocy decyzję Ministra Obrony Narodowej Nr [...] z dnia [...] czerwca 1998 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Nr [...] z dnia [...] grudnia 1995 r. w przedmiocie zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.