Samo natomiast skierowanie w trybie art. 5 ust. 3 b ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, wniosku do starosty o zatrzymanie prawa jazdy dłużnika alimentacyjnego przez organ właściwy dłużnika, bez stwierdzenia przez ten organ, że decyzja o uznaniu dłużnika alimentacyjnego za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, której odpis stanowi załącznik wniosku, jest ostateczna, rodzi co najwyżej domniemanie faktyczne tego stanu.
Zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, podstawę decyzji starosty o zatrzymaniu prawa jazdy dłużnikowi alimentacyjnemu, stanowi wniosek organu właściwego dłużnika, a ten może być oparty tylko na przymiocie ostateczności decyzji o uznaniu dłużnika za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych. Starosta zatem nie jest zwolniony z obowiązku samodzielnego ustalenia, czy decyzja, na której oparto wniosek o zatrzymanie prawa jazdy dłużnikowi alimentacyjnemu jest ostateczna w rozumieniu art. 16 § 1 k.p.a. Jest to bowiem jedyna przesłanka wydania przez starostę decyzji, mającej w istocie charakter tzw. decyzji związanej.
W okolicznościach sprawy weryfikacja przez Starostę Powiatu przymiotu "ostateczności" decyzji z [...] 2012 r. była tym bardziej uzasadniona, że przesłane w uzupełnieniu wniosku kserokopie dowodu jej doręczenia skarżącemu, nie pozwalają na ustalenie czy doręczenie decyzji w trybie tzw. doręczenia zastępczego było skuteczne, a w szczególności czy zachowano wymogi przewidziane art. 44 § 2 k.p.a.
Ponieważ w świetle brzmienia art. 5 ust. 5 w zw. z ust. 3 b ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, przy wydaniu decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, starosta jest związany ostateczną decyzją organu właściwego dłużnika o uznaniu go za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, to szczególnego znaczenia z punktu widzenia podstawowych zasad działania organów administracji publicznej, w tym zasady legalności działania /art. 6 k.p.a./ i pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa /art. 8/, nabiera w postępowaniu przed starostą weryfikacja prawidłowości ustalenia, że stanowiąca podstawę wniosku decyzja jest ostateczna w rozumieniu art. 16 § 1 k.p.a.
Na tle okoliczności sprawy zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego stwierdzić można, że zarówno Starosta jako organ I instancji, jak i Samorządowe Kolegium Odwoławcze pominęły w przyjętych ustaleniach kwestią, czy stanowiąca podstawę wniosku organu właściwego dłużnika decyzja z dnia [...] 2012 r. o uznaniu skarżącego za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, ma rzeczywiście przymiot decyzji ostatecznej w rozumieniu art. 5 ust. 3 b ustawy w zw. z art. 16 § 1 k.p.a. W istocie zatem organy obu instancji nie ustaliły czy spełniony został prawny warunek obligującyjny do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy.
To uchybienie wymaganiom dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do załatwienia sprawy /art. 7 i 77 k.p.a./, mogło mieć wpływ na wynik sprawy.
Z tego względu orzeczono jak w I punkcie sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /t.j. Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm./.
Rozstrzygnięcie zawarte w pkt II sentencji, oparto na przepisie art. 152 powołanej ustawy, zgodnie z którym traci ono moc z chwilą uprawomocnienia się wyroku.