Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko (sprawozdawca), sędzia WSA Marek Krawczak, Protokolant referent stażysta Agata Próchniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi V. AB z siedzibą w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji odmawiającej dokonania zwrotu podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz V. AB z siedzibą w S. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
V. Ab z siedzibą w S. (dalej: “Skarżąca", “Spółka") wnioskiem z 24 marca 2004 r. zwróciła się do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. o zwrot VAT za okres od października do grudnia 2003 r. Organ podatkowy decyzją z [...] października 2008 r., odmówił dokonania wnioskowanego zwrotu VAT.
Skarżąca od powyższej decyzji odwołała się do Dyrektora Izby Skarbowej w W..
W związku ze stwierdzonym przez organ odwoławczy uchybieniem terminu do wniesienia odwołania (postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 kwietnia 2009 r.), ww. decyzja organu I instancji stała się ostateczna.
Pismem z 14 lipca 2011 r. pełnomocnik Skarżącej wystąpił do Dyrektora Izby Skarbowej w W. z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego W..
Po przeanalizowaniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz zarzutów podniesionych ww. wniosku z 14 lipca 2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z [...] maja 2012 r. odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji.
W odwołaniu od powyższej decyzji Skarżąca zarzuciła Dyrektorowi Izby Skarbowej w W. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego oraz prawa proceduralnego, tj.:
- § 6 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z 26 sierpnia 2003r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (Dz. U. Nr 152, poz. 1478, dalej: “rozporządzenie MF"), w zw. z art. 125 § 1 i art. 140 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: “O.p."), poprzez wystosowanie pierwszego pisma procesowego w sprawie dopiero po upływie ponad 3 lat od momentu złożenia wniosku o zwrot podatku VAT,
- § 5 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia MF poprzez odmowę przyznania Spółce części wnioskowanej kwoty w odniesieniu do kwoty podatku VAT wynikającej z faktur wymienionych w przedmiotowym wniosku, w sytuacji, gdy jedyną przyczyną ww. odmowy było rażąco późne podjęcie działań w sprawie przez organ podatkowy,
- art. 210 § 1 pkt 4 O.p. poprzez wskazanie nieprawidłowej podstawy prawnej rozstrzygnięcia.
Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z dnia [...] października 2012 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] maja 2012 r.
W uzasadnieniu decyzji wskazał, że wniosek w wyniku którego Dyrektor Izby Skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] października 2008 r., oparty został na przesłankach wynikających z art. 247 § 1 pkt 2 i 3 O.p. Odnosząc się do argumentacji Skarżącej w zakresie wydania decyzji objętej wnioskiem o stwierdzenie nieważności bez podstawy prawnej podniósł, że braku podstawy prawnej do wydania decyzji nie należy utożsamiać z brakiem powołania podstawy prawnej w decyzji. Są to bowiem zupełnie dwie różne okoliczności. Pierwsza z nich powoduje nieważność decyzji, druga jedynie przesądza o wadliwości rozstrzygnięcia (naruszenie art. 210 O.p.). Wskazał, że nie kwestionuje, iż z uwagi na ramy czasowe, których dotyczył przedmiotowy wniosek podstawa prawna rozstrzygnięcia winna być oparta na przepisach ustawy o podatku od towarów i usług z 1993 r. i przepisach rozporządzenia MF. W ocenie organu odwoławczego, analizując powyższe naruszenia w aspekcie przesłanek uzasadniających uznanie aktu administracyjnego za nieważny należy zauważyć, iż brzmienie 89 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług z 2004 r. jest tożsame z brzmieniem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług z 1993 r. W związku z powyższym nasuwa się wniosek, iż intencją ustawodawcy zmaterializowaną w ustawie o podatku od towarów i usług z 2004 r. było utrzymanie normy prawnej zawartej w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług z 1993 r. Nie można zatem uznać, iż nie ma przepisu prawnego, który umocował organ podatkowy do działania, czy też, że przepis ten nie spełnia wymagań podstawy prawnej działania. Zaznaczył, że nawet gdyby uchybienie organu podatkowego zostało wyeliminowane poprzez przytoczenie przepisów prawa właściwych dla okresu, którego dotyczy przedmiotowy wniosek, to skutek materialny i procesowy analizowanej decyzji byłby taki sam.