Stanowisko organu odwoławczego co do tego, że promotor pracy dyplomowej nie jest w żadnym stopniu jej twórcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynika z takiego postrzegania jego roli w procesie powstawania pracy dyplomowej, która sprowadza się w istocie jedynie do inicjowania i projektowania tematyki tej pracy, a nie do uczestniczenia w procesie twórczym jej autora. Niemożność uznania promotora za współtwórcę pracy dyplomowej uzasadniona jest, zdaniem organu odwoławczego, koniecznością posiadania przez tę pracę charakteru samodzielnego, dającego podstawę do stwierdzenia, że jej autor opanował tematykę będącą przedmiotem studiów.
Zdaniem Sądu, takie postrzeganie roli promotora w procesie powstawania chronionego prawem autorskim takiego utworu, jakim jest praca dyplomowa, uznać należy za zbyt uproszczone, zwłaszcza, że uległo również zmianie stanowisko Akademii Rolniczej co do kwalifikowania wynagrodzeń z tytułu promotorstwa, jako uzyskanych z tytułu prac chronionych prawem autorskim - w tym również wynagrodzenia objętego niniejszą sprawą.
Wbrew stanowisku organu podatkowego, posiadanie na powyższy temat przez organ podatkowy wiedzy w istocie nabytej, jak to wynika z treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji, na podstawie "praktyki podatkowej zgodnej z orzecznictwem sądowym", nie spełnia określonego w art. 122 Ordynacji podatkowej ustawowego wymogu podejmowania wszelkich działań niezbędnych w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w sposób odpowiadający prawu. Wiedza o roli promotora w procesie powstawania pracy dyplomowej, jako utworu chronionego prawem autorskim oraz o jego udziale w tym utworze, jest wiedzą niewątpliwie z zakresu twórczości naukowej oraz teorii i praktyki pisania prac dyplomowych, rozstrzygnięcie zatem tego, czy promotor pracy dyplomowej może być uznawany za jej współtwórcę z konsekwencjami wynikającymi z przepisów o prawie autorskim, wymaga wiedzy specjalnej, a nie opartej jedynie na praktyce zawodowej organu podatkowego, a to koniecznym czyni uzyskanie przez ten organ takiej wiedzy od instytucji wiedzą taką dysponujących - nie wyłączając powołania odpowiedniego biegłego (art. 197 § 1 Ordynacji podatkowej).
W powyższym zakresie Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 24.11.2004 r. sygn. akt SA/Sz 966/03.
Uznając w tych warunkach, że zaskarżona decyzja ostateczna wydana została ze wskazanym wyżej naruszeniem przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, stosownie do przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 151, poz. 1270) orzec należało o jej uchyleniu.