Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.
W świetle art. 183 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to jego związanie zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku, a nie - postępowania administracyjnego i wydanych w nim orzeczeń. Sąd nie może więc samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować /por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 marca 2004 r. GSK 10/04 - Monitor Prawniczy 2004 nr 9 str. 392/.
Kontrola kasacyjna dokonywana przez Naczelny Sąd Administracyjny obejmuje stosowanie prawa procesowego i materialnego /art. 174 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/.
Strona zarzuciła naruszenie przepisu art. 86 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegające na przyjęciu wadliwych ustaleń co do stanu sprawy przez przyjęcie, że uchybienie terminu nastąpiło z winy skarżącego. Zgodnie z powyższym przepisem, tj. art. 86 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Postanowienie o przywrócenie terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym, par. 2 art. 86 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, jeżeli uchybienie terminu nie powoduje dla strony ujemnych skutków w zakresie postępowania sądowego, zaś zgodnie par. 3 tego przepisu na postanowienie o przywróceniu terminu albo o odmowie jego przywrócenia przysługuje zażalenie. W świetle powyższego stwierdzić należy, iż strona w istocie kwestionuje naruszenie par. 1 zdanie pierwsze przedmiotowego przepisu. Zdaniem skarżącego Sąd I instancji nieprawidłowo uznał, że wskazane przez skarżącego okoliczności nieuprawdopodabniają, iż do uchybienia terminu doszło z przyczyn od strony niezależnych. W ocenie strony fakt znacznego pogorszenia się zdrowia dziecka skarżącego, w czasie w którym mógł on złożyć skargę uniemożliwił jego małżonce złożenie skargi. Wskazał, że twierdzenie Sądu I instancji, iż dzieckiem mógł się zająć inny domownik, nie jest uzasadnione, gdyż właśnie opiekowała się nim tylko matka.
Oceniając powyższe argumenty należy mieć na uwadze fakt, że uprawdopodobnienie nie jest pojęciem tożsamym z udowodnieniem braku winy, ma ono bowiem na celu, jedynie uwiarygodnienie przedstawionych przez wnioskodawcę okoliczności. Instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy, tym samym uwiarygodnienie braku winy strony w uchybieniu terminu powinno być na tyle przekonywujące, aby uzasadniało jej zastosowanie.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący w sposób dostateczny wykazał, iż nie ponosi winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Nie można bowiem w sposób jednoznaczny stwierdzić, że uchybienie terminu leżało wyłącznie po jego stronie. Jak wynika z akt sprawy skarżący z uwagi na swój zagraniczny wyjazd upoważnił swoją małżonkę - Renatę Z. do występowania w jego imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym. Małżonka skarżącego składając skargę na przedmiotową decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. uchybiła terminowi do złożenia skargi. W motywach wniosku o przywrócenie terminu podała, że musiała opiekować się ich dzieckiem specjalnej troski, którego stan pogorszył się w okresie, w którym miała złożyć skargę. Należy zauważyć, że na wezwanie Sądu Renata Z. przedłożyła stosowne dokumenty potwierdzające chorobę jej dziecka. Stwierdzić także należy, że Sąd I ma rację, iż sam fakt choroby dziecka pełnomocnika skarżącego i złożone do akt zaświadczenia lekarskie nie stanowią potwierdzenia braku winy zainteresowanego w uchybieniu terminu, bowiem nie wyklucza to możliwości dokonania czynności procesowej przez stronę /jej pełnomocnika/ np. sporządzenia skargi i nadania jej przez pocztę osobiście lub przez innego domownika. Jednak wskazać tutaj należy, jak podaje Renata Z., że jej małżonek był poza granicami kraju, wobec czego jedynym opiekunem ich dziecka była jego matka. Należy podkreślić, iż z akt sprawy nie wynika aby Renata Z. miała możliwość skorzystania z pomocy innego domownika. Ponadto należy zauważyć, że dziecko strony jest dzieckiem specjalnej troski, a dodatkowe pogorszenie się stanu jego zdrowia jak najbardziej mogło, jak słusznie wskazuje strona, wiązać się z potrzebą stałej opieki nad nim.